Na een paar jaar denken en overwegen waarom ik vanbinnen voelde om de kruisweg te schilderen, ben ik er toch aan begonnen.
Ik had die doeken in mijn hoofd, dat moest er eens uit en heb er een heel jaar aan gewerkt.
Zo uit het vuistje, wel met de overweging van elke statie erbij, die ik eerst door mijn hoofd liet gaan en wat ik daarbij voelde.
Ja ... ik kon stellen dat ik zelf die kruisweg liep en zelfs de doeken waarin Jezus viel, en gekruisigd werden bezorgden mij letterlijke hartenpijn.
Ook vond ik belangrijk dat de verrijzenis erbij moest, want dat miste ik altijd, je kunt niet altijd met de dood eindigen er is meer.
Je kunt herboren worden.